De afgelopen maand zijn we bezig geweest met ons huis verder inrichten, we zijn op een paar avontuurlijke tripjes geweest en we zijn begonnen met school, creche en werk. Genoeg om jullie even over bij te praten.
Onze spullen zijn na 2 maanden op de boot eindelijk aangekomen. Heel fijn om niet meer uit de koffer te leven maar weer alle kleren, boeken en speelgoed te hebben. We zijn nog aan het uitpakken, het is telkens weer een verrassing wat er uit de doos komt (hee, hadden we dit ook ingepakt?!). Lucas en Olivier willen onmiddellijk spelen met alles wat ze tegenkomen, het huis ligt dus nu bedolven onder het speelgoed...
Een paar dagen na onze vorige blog gingen we een weekend naar Kaikoura. De dag voordat we vertrokken was er nieuws: in Amsterdam was ons nichtje geboren! Anna Livia is een schatje en we krijgen gelukkig veel filmpjes en foto's op de app, zodat we ons iets minder ver weg voelen. Het gaat reuze goed met haar.
Kaikoura is een plaatsje op 2,5 u rijden ten noorden van Christchurch. Het is beroemd om de walvistours die je daar kan doen en dat was ook ons doel. Daarnaast wilden we gaan zeekayakken, op zoek naar zeehonden. De eerste tour met de kayaks werd echter afgelast, en de tweede ook, vanwege slecht weer. Dat was balen. De volgende ochtend gingen we al enigszins voorbereid op slecht nieuws naar de walvisorganisatie: inderdaad, tour afgelast vanwege de ruwe zee. Ai. Wat nu?
Dan maar wandelen naar de zeehondenkolonie en gelukkig was dat een succes, je kan zo dicht langs ze lopen dat je moet oppassen dat je niet over ze struikelt! Later die dag ging onze 3e kayakpoging gelukkig wél door, Bas met Lucas en Olivier in één kayak (Olivier in het bagagebakje in het midden!), Vief met de instructeur in de andere kayak. Veel zeehonden gezien, ook vlak langs de kayak zwemmend, heel leuk om te doen.
De volgende ochtend, voordat we naar Christchurch terug moesten, was ook onze laatste kans op de walvissen een succes: de tour ging nu wel door en we hebben sperm-wales (potvissen) gezien en wel 100 dolfijnen. Prachtig om te zien.
Zo langzamerhand was het tijd om ons voor te bereiden regelmaat en ritme en we gingen op jacht naar een creche voor Olivier. Ze beginnen hier met 5 jaar op school, dus hij heeft nog een klein jaar op de creche te gaan. Wel heel goed om rustig Engels te kunnen leren. We hadden een lijst gemaakt van 6 creches hier in de buurt en waren van plan om een ronde langs allemaal te maken om onze keuze te maken. Hoe vind je iets dat net zo leuk is als de creche in Nederland?
Onze eerste creche was "Minnies". We kregen een enthousiaste rondleiding en alles zag er prima uit, mooie buitenspeelplaats, konijntjes om te aaien, aardige juffen en een wereldkaart aan de muur met in 7 talen Goedemorgen erop. We waren er snel uit: Minnies ging het worden.
Olivier start met 2 dagen van 9-3, een beetje rustig beginnen. Hij doet het prima voor zover we dat van de juffen terughoren, zelf vertellen de jongens niet zoveel.
Voor Lucas kwam de vuurdoop een week later: gekleed in het Elmwood uniform (zie foto) op naar "room 12" waar hij onder bewind van Mrs Bellis naar year 2 ging. Een heleboel indrukken, nieuwe school, kinderen, juf en niemand die Nederlands spreekt.... Na de eerste dag ging hij meteen hele dagen, ook van 9-3 en het gaat eigenlijk ook heel goed. Hij krijgt extra Engelse les van een aparte juf en er is een Zuidafrikaanse klassenassistente die haar roestige Afrikaans op hem loslaat- het schijnt dat ze elkaar wel een beetje begrijpen.De kinderen moeten hier hun "stationary" zelf kopen: we kregen een lijst mee met 23 items erop, te koop in de kantoorboekhandel varierend van schriftje A4 met lijntjes- tot puntenslijper, whiteboardmarkers en 8 (!) pritstiften, In de klas wordt alles op een hoop gegooid en dat is dan de voorraad voor de hele klas voor het hele jaar.
We krijgen al mooie tekeningen mee naar huis en Engelse boekjes uit de bieb. Thuis oefenen we ook wat Engels, kleine stapjes op weg naar normaal functioneren. Waar hij in elk geval enthousiast over is, is het zwembad: er is een zwembad op school en ze krijgen 2x per week zwemles!
De jongens zitten nu ook op voetbal, dat gaat heel goed, gewoon kijken wat de andere kinderen doen en lekker rennen.
Viefs werk is ook begonnen. Heel veel gaat net even anders dan in Nederland, er is ontzettend veel te leren aan kleine administratieve handelingen (ahum) maar de patienten zitten met dezelfde zorgen en vragen als in Nederland. De collega's zijn reuze vriendelijk en behulpzaam, dat is heel fijn. Een andere keer meer over het werk, want er moet ook nog sightseeing gedaan worden natuurlijk.
Bijvoorbeeld in combinatie met het ophalen van Bas z'n nieuwe motor! Die had hij gekocht via marktplaats en stond in Nelson, 400 km hiervandaan, helemaal aan de noordkant van het Zuideiland. Wel toevallig naast één van de mooiste nationale parken van NZ en laat het nou een lang weekend zijn afgelopen weekend....
Dus om 7 uur in de auto op weg naar Nelson, schitterend zomerweer, daar de motor opgehaald en op zondag een mooie boottocht en wandeling in het park gemaakt. Daarna uitblazen in het zwembad op de camping waar we in een huisje zaten en maandag weer naar huis gereden met auto en motor.Vandaag weer naar school en werk. Dat is de goede werk-toeristbalans :-)
En dan natuurlijk de ardbevingen, we hebben er al een paar meegemaakt hier. De grond in NZ is erg onrustig, er zijn tientallen lichte aarbevingen die je niet opmerkt, maar na wat licht voelbare de afgleopen weken was vandaag de grote klapper: 5,7. We waren thuis en het huis begon te schudden, gauw naar buiten en na 10 seconden was alles weer voorbij. Iedereen hier wel meteen op alarmstand, er werden winkels geevacueerd en aan de kust was schade door vallende rotsblokken, maar later vanmiddag zijn we naar een festival in het park geweest (het Noodle festival, overheerlijk) en dat was weer business-as-usual. De mensen gokken hier meteen wat de zwaarte van de aarbeving was en controleren dat op geonet.co.nz- 2 minuten later staan de details al online. We zijn laatst gaan kijken in het earthquake museum, met allemaal aangrijpende foto's en verhalen van de grote aardbeving uit 2011. Dat is volgende week precies 5 jaar geleden, dus daar zullen we nog wel eea over gaan horen.
